Art is therapy

"Je bent de held van dit museum" "Je hebt alles wat je nodig hebt al bij je" Kijk dat is nog eens binnenkomen. Ik lees verder. "Wij zijn vaak te schuchter om onszelf in het centrum te plaatsen. Te midden van die eerbiedige kunstwerken" Nou denk ik... volgens mij hebben deze opmerkingen niet alleen betrekking op kunstwerken. Jij bent toch altijd het middelpunt! Blijkt het thema tevens titel van dit blog misschien al sneller bij mij binnen te komen dan dat ik zelf had verwacht.

Toeval bestaat niet. Precies in de periode dat wij er zijn, is er een speciaal thema. Art is therapy. Op de site van het Rijksmuseum blijkt (achteraf) te staan:

25 april 2014 t/m 7 september 2014

Alain de Botton & John Armstrong organiseren tentoonstelling in Rijksmuseum

Zoals zeg maar iemand die tijdelijk met jij meeloopt op jouw (kunstwerk) pad.

Heerlijk. Als therapeut zie ik al diverse ankers. Alleen ik zeg nog niets hardop en ben straks benieuwd naar hoe het door anderen wordt ervaren. Het gebouw is groots en vol bezet. Gezien mijn hooggevoeligheid houd ik het even daarop dat ik mij daarom opeens heel anders voel. Ik houd de woorden binnen en vecht een soort tegen een enorm drukkend gevoel. Dan maar naar de 3e etage. Daar zal het wel stiller zijn en dus weggaan. Mooi niet ! Het gevoel wordt alleen maar sterker en sterker. Bijna angstig. In plaats van genieten lijk ik te overleven. Uiteraard doe ik anders dan wat ik normaal adviseer en houd dus "wijs" mijn mond omtrent mijn gevoel. 

En zo begeven alle bezoekers op hun manier zich door het land der kunsten. Een ieder kiest zijn of haar eigen pad (ondanks een aangegeven advies route) om te ervaren wat door een ander ooit is gecreëerd. En dat mag. Het is toch zeker ons eigen pad op zoek naar.....

Naast het kunstwerk staat een standaard uitleg over de kunstenaar en een korte uitleg over het kunstwerk zelf. N.a.v. het speciale thema is er ook nog eens een extra therapeutische uitleg over een groep werken en/of specifiek schilderij. Minimaal twee keer de uitleg over hoe een ander het werkelijk heeft bedoeld. Alleen vraag ik mij dan direct af "Volgens weet alleen maar de maker waarom iets is zoals het is" Want wanneer ik de mensen om mij heen hoor en vraag dan heeft een ieder een eigen reactie op deze uitleg.

En het kunstwerk zelf. Hoe mooi toch te ervaren dat wij allen onze eigen details van waarnemen hebben. Dat wij allemaal naar hetzelfde lijken te kijken en toch andere dingen ervaren. Dat wat bij ons blijft hangen c.q. opvalt, heeft voor onsZELF een waarde en/of betekenis. Hoe sterk of open staan wij op dat moment om ons door een ander wel of niet te laten "vertellen" hoe wij het (ook) mogen zien? Hoe gaan wij met de extra informatie om?

Wanneer wij op ons pad, of het nu onze hoofdweg of zijpad is, begeleid mogen worden met uitleg en aanwijzingen dan zal dat altijd waarde voor ons hebben. Zolang de begeleider ons maar in onze eigen waarde laat en niets oplegt. Het is en blijft ons eigen inzicht wat wij mogen opdoen.

Het is aan onsZELF om te bepalen wat wij met deze informatie doen. De woorden zijn gesproken en tot ons gekomen. Met de beelden die wij daarbij ontvangen en ons oh zo belangrijke gevoel, komt het tot een geheel. Dit geheel nemen wij met ons mee. Soms zien wij het direct. Soms valt het bekende kwartje later. En soms ook nooit. 

Of kunst daarbij therapy is. Dat is niet aan mij om te bepalen. Voor een ieder is dat om zelf aan te geven en te ervaren. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik wel zeggen dat ik dankbaar ben dat ik precies op dat moment en daar aanwezig mocht zijn. Ik heb duidelijk mijn inzichten opnieuw mogen opdoen.

Of ik het iemand zou adviseren om het Rijksmuseum te bezoeken? Absoluut en zeker nu met dit thema! Snuif alles maar eens goed op en geef het jouw plekje!

Met inspirerende groet,

Ronald Osephius Inspirator

+31 (0) 6 - 21 55 66 00